Hallo Wanderfreunde,

Als regelmatige bezoeker van het Moezeldal, wil ik jullie laten meegenieten van één van de mooiste wandelroutes uit mijn nog prille wandel carrière.

Om dit verhaal compleet te maken, begin ik dan maar bij het begin.

Ons gezelschap logeerde in Ernst, een wijndorp ten zuiden van Cochem, bij een Winzer, die enkele kamers met ontbijt verhuurt met eraan verbonden een StraußWirtschaft. Een Straußwirtschaft is een wijnboer die naast logeermogelijkheid ook beschikt over een Stube en terras. Deze zijn niet het hele jaar geopend, dus informeren is de boodschap.

Je kunt er 's avonds (vanaf 18 uur) proeven van de zelfgeproduceerde wijnen en de gastvrouw maakt er, rijkelijk gevulde Käse- en Schinkenplatte evenals brood belegd met kruidig gezouten varkensvet en nog vele andere heerlijke dingen. Nu heeft mijn huisarts mij ooit aangeraden om zout te mijden en ..... als het echt niet anders mogelijk was, zo veel mogelijk te verdunnen met vocht. En aan vocht geen gebrek bij de Winzer. Je hebt er de keuze tussen Trocken en Suß, wit én rood, met alle mogelijke variaties er tussen.

Dus, de goede raad van huisarts werd dan maar opgevolgd. Ook de medegasten deden vrolijk mee en al vlug ontstond er een geanimeerd gesprek tussen Belgische en Duitse gasten.

Het was tijdens zo'n gezellig samenzijn, dat wij hoorden over het bestaan van een prachtige "Wanderweg" langs de Endert, een middelmatig grote beek die slingerend door dalen en onder bomen haar weg vindt naar de Moezel.

Daar wij niet wilden verloren lopen/rijden, spraken we af met de Duitsers om 's morgens samen de bus te nemen. Je kunt er trouwens gratis gebruik maken van trein en bus. De gastvrouw maakt je met veel plezier een Gästeticket.

De volgende morgen, na het ontbijt, namen we bus 711 met als eindstation Cochem-Endertplatz. Daar hadden we vrij vlug aansluiting met bus 713. Beide bussen rijden ieder uur..... 713 bracht ons in een half uurtje naar eindbestemming Kloster Martental. Alle busreizigers zijn wandelaars, die dus weet hebben van deze prachtige wandelroute. Zelfs een groepje Noren vertoefde in ons gezelschap.

Dit klooster bevindt zich in de middle of nowhere en voor de leek is het even zoeken naar het vertrekpunt. Maar de Duitsers fungeerden als gids en al vlug vonden we de weg naar de betreffende beek.

Vanaf dan was het simpelweg de stroom volgen. De wandelweg bestaat uit deels gemakkelijk begaanbare paden en deels uit smalle weggetjes met een licht avontuurlijk karakter. Je hebt er best goed schoeisel aan je voeten en een stevige wandelstok is ook geen overbodige luxe.

Regelmatig kruis je de stroom over solide houten bruggen. Tijdens deze wandeling verblijf je constant in het bos en, op enkele meters na, tref je er geen asfalt noch auto's. Alleen het geluid van kabbelend water en gevleugelde bosbewoners, maken, dat het gezelschap in stille bewondering zijn weg vervolgt. Deze indrukwekkende stilte omhuld je zo maar eventjes gedurende 12 km.

Op deze route tref je nochtans enkele woningen welke in vroegere tijden dienst deden als watermolen. Hoe deze woningen bereikbaar zijn heb ik niet kunnen ontdekken en het kon me eigenlijk op dat ogenblik worst wezen.

Eén der molens, de Göbelsmuhle, is omgebouwd tot rustplaats, met mogelijkheid om iets te nuttigen. Opgelet!!!...deze is op donderdag gesloten en als je op deze dag de route maakt is het aangewezen om enige proviand mee te nemen,daar je toch een viertal uren onderweg bent. In ons geval was het donderdag en dus ruilden we met onze Duitse vrienden Kuchen voor Belgische chocolade.

Na deze broodnodige en verkwikkende rust, vervolgden wij onze weg en ik moest mijn beste schoolengels boven halen om te vernemen dat de Noren halfjaarlijks verbleven op de Canarische eilanden en halfjaarlijks in Noorwegen. Nou.....

Op dit deel van de route treffen we een Pegelhuisje aan de waterkant waar constant het waterpeil in de gaten gehouden wordt.

Maar langzamerhand loopt deze prachtbeleving ten einde en het is hier dat je hotel Weissmuhle passeert; Indien je niet houdt van de fijnere (lees: duurdere) keuken, wandel je best enkele tientallen meters verder, waar je een restaurantje aantreft met voor 8.75€ Schnitzel met Bratkartoffel op het menu. Hier kun je ook de bus weer nemen naar het centrum van Cochem. Uurrooster staat op het Gästeticket. Indien de bus gemist... niet getreurd, van hier tot Cochem is slechts 2 km.

Om deze wandelroute in het "Tal der wilde Endert" in 't kort samen te vatten:

- 12 km in dalende lijn en dus voor iedereen haalbaar.

- constant in 't bos en dus prima voor op de warmere dagen.

-Niettegenstaande de minder goede bewijzering toch gemakkelijk te volgen daar je de stroom als leidraad hoeft te nemen. Bij kleinere splitsingen steeds het water volgen!!

- Na de wandeling; tekencontrole doen!

- Indien je dan ook nog in gezelschap vertoefd van gelijkgezinden, durf ik deze route te omschrijven als faszinierend schön.