Wat hierna volgt, is het relaas van een uitzonderlijke wandeltocht op zaterdag 13 september 2014, haar naam waardig.

Het begon reeds een half jaar geleden toen onze gemeente, vertegenwoordigd door A. Verheyen, contact opnam met ons bestuur. Het was de bedoeling om n.a.v. het herdenkingsjaar van het begin van "Den Groote Oorlog" een wandeltocht te organiseren langs diverse oorlogsmonumenten, onze gemeente rijk.

Het was nu zaak om deze tocht onder de aandacht te brengen van onze wandelende medemens. Na elfendertig vergaderingen een evenveel telefoontjes werd er beslist om een groot aantal flyers op alle mogelijke wandeltochten te deponeren Hiervoor werden zelfs niet-clubleden geronseld.( dank aan Jaak en Mia v.d. Boskabouters ). Elke mogelijke media werd ingeschakeld. Alle verenigingen van VVRS en VWF werden per mail op de hoogte gebracht.

Alles wat gedaan kon worden, werd gedaan en het was nu wachten op het resultaat.

Het begon al op donderdag:

Normaal crosst buur Theo wel eens over zijn gelèèg met schoffel of schup. Nu was hij nergens te bespeuren. Natuurlijk niet.... want er moest vandaag gepijld worden.

Jaak, Piet, Jos en Theo hadden deze taak op zich genomen.

Vrijdag:

De meisjes van het bestuur zullen vandaag stad en land afschuimen op zoek naar eetbare spullen.

Hoe zij het klaar spelen om een juist inschatting te maken van de hoeveelheid aan te schaffen voedsel is mij een raadsel. Jarenlange ervaring zal hier wel een rol spelen vermoed ik.

Zaterdag .... D day:

Rond de klok van zevenen trek ik mijn schoenen aan en gewapend met pen, papier en camera begeef ik mij naar café Biljart. Ik kies voor Lus 2 richting Elen-Rotem. Eens gans nieuwe route voor onze Postwandelaars. Mijn nieuwschierigheid is alvast aangewakkerd.

Bij het vertrek stelt een korte blik in de keuken mij gerust. De vaardige handen van de meisjes en de grondige expertise van Jos zullen alweer zorgen voor mijn middagkost.

De morgen is nog jong en lage bewolking maken dat het landschap een herfstachtig karakter krijgt. Een mooi onderhouden kapelletje trekt mijn aandacht en met frisse tred naderen wij fruitbedrijf Colson waar de perenbomen zich niets aantrekken van de Oost-Europese problemen en waarvan de gezonde vruchten weldra op ons bord zullen prijken.

Een maal de rijksweg gekruist valt mijn aandacht op een reeks klevers op een verlichtingspaal.Het Limburglogo een Hollandlogo en onze richtingpijl weerspiegelen de samenwerking tussen onze landen en gemeenschappen.
Iets verderop doorbreekt het silhouet van Kasteel Ommerstein het mistige landschap. Een poortwerk tussen het groen en een statige vijver zijn het bewijs van de vroegere rijdom der adel.

Een holle boom zou wel eens de stille getuige kunnen zijn van een woelig oorlogsverleden.

De geitenboerderij oogt zeer modern en de A4tjes, waarop een "Lancaster", doen vermoeden dat er hier vele moedige mannen hun leven verloren.

Op de hoek van de Schiervellaan en de Kempenstraat staat nog een stille getuige van de plek waar vroeger de dorpsgemeenschap samenkwam om lief en leed met elkander te delen.

Hier aan de Maas maakte soldaat Vandenbroek op 10 mei 1940, deel uit van de bemanning van de bunker. Hij werd dodelijk getroffen toen hij met zijn makkers aan de omsingeling trachtte te ontsnappen.

Daarna volgen enkele rechte stukken richting dorp Elen.

Een "biddende" sperwer is hier heer en meester over het stukje landschap dat na de kiezelwinning terug aan de natuur gegeven wordt.

Weer passeren we de getuigenis van een vluigtuigcrash tijdens de oorlog.

Iets verder ligt het pompstation van de Kogbeek. Deze installatie moet de achterdijk droog houden bij hoog maaswater. Imposante dijkwerken ontsieren enigszins het landschap maar verzekeren onze maasdorpen een droge toekomst.

Na 7 km arriveren we in 't centrum van Elen. Een achterzaaltje van het plaatselijke dorpscafé is er ingericht als rustplaats. Het is er dan nog rustig. En we grijpen deze gelegenheid aan om met de er aanwezige clubleden eens bij te praten. Na een uurtje....jawel.... stappen we op, richting Rotem.

Onderweg zien we nog enkele getuigenissen van de gruwel van de oorlogen.We treffen in het centrum het Graf Der Weerstanders; Vijf Elenaren waren tijdens de septemberdagen bij het geheim Leger in de bossen van Rotem. Ze werden door de Duitsers aangehouden en standrechterlijk geëxecuteerd.

Enkele meters verder worden we herinnerd aan de "Moord Klingeleers"; Op kermiszondag 3 oktober 1943 werd Eugene Klingeleers door een Duitse Onderofficier hier op straat doodgeschoten.

Wanner ik in dorp Rotem even halt houd bij de met driekleur versierde A4-tjes op Hof Doumen (in september 1944 wilden de Duitsers de weg barricaderen door een telefoonpaal op te blazen. De lading was blijkbaar zo zwaar dat ook het naastliggende huis vernield werd), komt Louis (87) met vlugge tred naar buiten om ons te vertellen dat deze wandeling over "Den Oërlog" gaat.

In een klein kwartiertje verteld hij:

-Over de eerste dagen van de oorlog als een Duitse kogel hem rakelings over zijn jongenskop scheerde.

-Hoe "den Duits" met fiets, kar en paard het dorp binnen trok en na vier jaar "den Amerikaan" hen met hun 40-tonners weer verjoeg.

-Hoe zijn dorpsgenoten de vijand met bosjes hebben ka...geschoten.

-Hoeveel een kilo spek kostte. Als ik gekscherend vaststel dat " de booren zich wel good gemaakt hubbe onner den oerlog" antwoord hij met een glimlach.

-Als ik een foto maak van Louis, poseert hij met de vuisten in zijn zij, alsof hij zeggen wil: "Al wie nog met slechte bedoelingen over de maas komt is bij deze gewaarschuwd".

-Tot slot verneem ik, dat enkele stents Louis nog lang op de been zullen houden en moest het toch anders aflopen, ze aan hem geen kosten moeten doen. "De kirkhoef ligt vlak achter zijn deur"

Het arriveren van nieuwe wandelaars doen Louis besluiten om mij te laten voor wat ik ben en, waarschijnlijk met hetzelfde verhaal, keert hij zich tot de nieuwelingen.

Prachtige man , deze Louis !!!

Gesterkt door het enthousiasme van deze dorpsfiguur stappen we verder, terug richting startplaats.

Een aankondiging van een nakend Tirolertreffen aldaar doet mij besluiten dat het niet allemaal "kommer en kwel" hoeft te zijn.

Rest mij alleen nog een bedankje aan inrichters en medewerkers!

Van een uitzonderlijke tocht geproken....

Jean Pierre